Ulubiony album rockowy 95 procent dziennikarzy muzycznych... Brudne, przesterowane brzmienie gitar, zniekształcony (albo i nie) dźwięk altówki, proste melodie o ponurych, dołujących tekstach, uroczy głos Nico, suchy wokal Lou Reeda, no i super-okładka z bananem. Żadnej wituozerii czy Lata Miłości. W 1967 roku nikt tego nie chciał słuchać, zaś dziś mówi się o tym albumie w samych superlatywach... Zremasterowana edycja z 2012 roku. Polecam! (JL)