Pierwsze (i najlepsze) dwa albumy (obydwa z 1968) świetnej duńskiej formacji grającej... po swojemu. Urzekające połączenie popu, psychodelii, folku i hard-rocka - coś jak Procol Harum, Traffic i Earth And Fire. W roli głównej nieco zachrypnięta wokalistka, którą ktoś określił jako "Grace Slick na 78 obrotów", chociaż ja przyrównałbym ją do bardziej maniakalnej, nastoletniej Maggie Bell ze Stone The Crows. Panna zawodzi ale i uwodzi... Dużo wczesno-progresywnego grania, które przy uważnym przesłuchaniu po prostu zachwyca! Gorąco polecam!