Nie licząc nieoficjalnego, węgierskiego CD wydanego kilka lat temu przez 'pseudo-Universal' (a o którym jest mowa nawet w progarchives.com) jest to kompaktowy debiut bardzo dobrego, aczkolwiek kompletnie zapomnianego, drugiego albumu Omegi nagranego przez zespół podczas pobytu w Londynie (maj 1968) i wydanego wyłącznie przez brytyjską Deccę. To dlatego też na tyle okładki winylowej edycji wydanego rok potem LP 10 000 Lepes widniał znak: "No. 3"! Ten zaśpiewany po angielsku (z jednym wyjątkiem) materiał był wypadkową debiutanckiego LP Trombitas Fredi oraz wspomnianego już, autentycznie doskonałego LP 10 000 Lepes, czyli połączenia psychodelicznego rocka, raczkującego prog-rocka, popu oraz folku z dominującym brzmieniem organów, wpadających w ucho melodii, oraz nieśmiałych, studyjnych eksperymentów z brzmieniem. Gdyby tylko zabrakło tutaj utworu Trumpeter Charlie (czyli nieszczęsny, wodewilowy Trombitas Fredi z debiutu) to płyta nabrałaby jeszcze większej klasy. W każdym razie jest to czarujący album, który podoba się coraz bardziej z każdym, kolejnym przesłuchaniem. Aha, na płycie wszystkie kawałki zaśpiewał organista Gabor Presser, gdyż Janos Kobor musiał zdawać na Węgrzech jakieś egzaminy... Warto może wiedzieć, że oryginalny, sprzedany zaledwie w ilości kilkuset sztuk winyl Decca Records wart jest dziś (w idealnym stanie) 400 euro! CD brzmi doskonale - bardzo przestrzennie i czysto! Mus!