Uwielbiam ten album! Wydany 'dopiero' w 1979 roku, ale brzmiący na dużo wcześniejszy (1973-74), drugi album Hiszpanów zawierał bardzo imponującą i uduchowioną porcję progresywnego rocka opartego na mocnym wokalu, łkających albo też mocno riffujących partiach gitar i oczywiście baterii klawiszy - niemal identycznego w formie, jak propozycje niektórych, włoskich formacji, jak Biglietto per l'Inferno, P.F.M. czy Museo Rosenbach - z domieszką stylistyki Pink Floyd i wczesnych Camel. Podkreślam, że hiszpańskie, progresywne zespoły były mocno 'opóźnione' (m.in. Lisker, Nu, Leno) i datę 1979 śmiało można potraktować jako umowną. Piszę to, gdyż wówczas w progresywnym świecie powstawały rzeczy raczej straszne, jednak w kraju generała Franco czas płynął inaczej, wolniej. Jak to bywa w przypadku wszystkich płyt tej wytwórni - doskonała jakość dźwięku, masterowana z oryginalnego winylu! Mus!