Zawsze sobie bardzo ceniłem tę wydaną przez Polydor w 1970 roku i niemal zupełnie nieznaną płytę! Od razu zaznaczam, że w żadnym wypadku nie jest to rhythm'n'blues-pop-soul znany z wcześniejszych (znanych powszechnie) albumów, ale bogato zaaranżowany i klasycznie podany rock progresywny (z dominującym brzmieniem organów Hammonda) na bardzo wysokim poziomie! Farlowe nie do końca był głównym bohaterem tego albumu, gdyż sama muzyka ponoć powstała znacznie wcześniej a wokalista jedynie dołączył na koniec swoje partie wokalne. Natomiast wywodzący się z ostatniego składu Thunderbirds zespół The Hill to m.in. klawiszowiec Peter Robinson (wówczas w Quatermass), gitarzysta i świetny kompozytor Steve Hammond (ex-Fat Mattress, Quatermass) oraz grający na wiolonczeli Paul Buckmaster (wczesny Elton John, Third Ear Band). Tak więc trudno się dziwić że w rezultacie powstał niemal wyborny, bardzo wysmakowany, choć nienajłatwiejszy w odbiorze (to pochwała) album. Oczywiście płyta zupełnie się nie sprzedała a Farlowe jeszcze w tym samym 1970 nagrał z Colosseum LP Daughter Of Time. Gorąco polecam!